لغت نامه دهخدا
اخشن. [ اَ ش َ ] ( ع ص ) درشت غیراملس از هر چیزی. خَشِن. || مردی اخشن؛ نکوهیده حال. زشت حال. مؤنث: خَشْناء. مصغر: اُخَیْشِن. ج، خُشْن. || اخشن الجانب؛ صعب فوق از طاقت. || ( ن تف ) نعت تفضیلی از خشونت. خشن تر. درشت تر: اخشن ُ مِن الجُذَیل.
اخشن. [ اَ ش َ ] ( اِخ ) جدّ ادهم بن محرز شاعر تابعی فارسی است.
اخشن. [ اَ ش َ ] ( اِخ ) سدوسی. تابعی است.
اخشن.[ اَ ش َ ] ( اِخ ) اَخْشَن و خُشَیْن دو کوهند در بادیةالعرب و یکی کوچکتر از دیگریست. ( معجم البلدان ).
