معنی ابن سمجون

لغت نامه دهخدا

ابن سمجون. [ اِ ن ُ س َ م َ ] ( اِخ ) طبیب اندلسی، معاصر حاجب محمدبن ابی عمر منصور. در 391 هَ.ق. درگذشته است. ابن ابی اصیبعه گوید او طبیب مبرز و در مفردات ادویه مخصص بود. او راست کتابی در ادویه مفرده که ظاهراً از میان رفته است و کتابی در اقرابادین.

جمله سازی با ابن سمجون

نویسنده در نگارش این اثر و توصیف مفردات دارویی از کتاب ابن جلجل و ابی ولید بن جناح، کتاب فافقی که نگاشته یکی از علمای اندلس است و نیز آنچه را ابن وافد و ابن سمجون ذکر می‌کنند، استفاده می‌کند. همچنین مؤلف به آنچه در مغرب مشهور است، اعتنای تام دارد و هنگام اختلاف در مصادر بر مبنای همین شهرت، یکی از اقوال را ترجیح می‌دهد.

گزارش محتوای نامناسب