شیرین نفس

لغت نامه دهخدا

شیرین نفس. [ ن َ ف َ ] ( ص مرکب ) خوش سخن. شیرین گفتار. ( یادداشت مؤلف ). شیرین سخن:
یکی گفت ازین نوع شیرین نفس
دراین شهر سعدی شناسیم و بس.سعدی ( بوستان ).بوی بهار آمد بنال ای بلبل شیرین نفس
ورپای بندی همچو من فریاد می کن در قفس.سعدی. || خوش آواز. خوشخوان:
ای بلبل خوش سخن چه شیرین نفسی
سرمست هوا و پای بند هوسی.سعدی.رجوع به مترادفات کلمه شود.

فرهنگ فارسی

خوش سخن و شیرین گفتار

جمله سازی با شیرین نفس

یکی از اسیران شیرین نفس نمی‌راند در بزم از خود مگس
یکی گفت از این نوع شیرین نفس در این شهر سعدی شناسیم و بس
چو سالم زید مرغ شیرین نفس چه غم گر شکستی رسد بر قفس
نمی‌بندد دمی شیرین نفس را نمی‌گیرد به چیزی هیچ کس را
عیسی دم ماست بخش شیرین نفسان زحمت مده ایقریب چون خرمگسان
خاصه چون او مرغکی شیرین نفس خلق را بر داستان او هوس
فال گیر
بیا فالت رو بگیرم!!! بزن بریم
عاری
عاری
شغال
شغال
درس
درس
اوشاخ
اوشاخ