ریشه ریشه

بود به دست حسود تو ریشه ریشه چو شمع ز بس گزد سر انگشت از پشیمانی

رگ و پی ریشه ریشه خون بر او خشک ز خوفت خصم را چون زعفران باد

به تیزی چنان کز ملاقات وی رگ سنگ شد ریشه ریشه چو نی

خاک از بس که رفتم از دل، شد پنجه ام ریشه ریشه چون جاروب