درون نشین

لغت نامه دهخدا

درون نشین. [ دَ ن ِ ] ( نف مرکب ) درون نشیننده. نشیننده در اندرون. گوشه نشین و خلوت گزین. ( از آنندراج ). خلوت نشین و مجرد. ( ناظم الاطباء ):
ای سرمه کش بلندبینان
در بازکن درون نشینان.نظامی.

فرهنگ فارسی

درون نشیننده نشیننده در اندورن گوشه نشین و خلوت گزین خلوت نشین و مجرد

جمله سازی با درون نشین

یا برون آی همچو سیر از پوست یا به پرده درون نشین چو پیاز
ورنه، دعوی مکن، به معنی کوش رو به کنجی درون نشین، خاموش