خوش و بش به معنای احوالپرسی و سلام و علیک است و به تعامل‌های کوتاه و دوستانه‌ای اشاره دارد که افراد در موقعیت‌های روزمره و اجتماعی با یکدیگر برقرار می‌کنند. این اصطلاح به طور کلی زمانی به کار می‌رود که افراد برای ارتباط‌گیری، از حال و احوال یکدیگر باخبر شوند، احساسات مثبت را رد و بدل کنند و فضایی گرم و صمیمی ایجاد کنند. خوش و بش می‌تواند شامل گفتگوهای کوتاه، تبریک گفتن در مناسبت‌ها، ابراز محبت، یا حتی صحبت‌های ساده درباره موضوعات روزمره باشد.
در فرهنگ ایرانی، خوش و بش یک رفتار اجتماعی رایج و مورد احترام است که نقش مهمی در تقویت روابط انسانی و اجتماعی دارد. این تعامل‌ها معمولاً با لبخند، کلمات محبت‌آمیز و گاهی همراه با حرکات غیرکلامی مانند دست دادن یا بغل کردن انجام می‌شود و نشان‌دهنده احترام و صمیمیت میان افراد است. خوش و بش نه تنها فرصتی برای تبادل اطلاعات و احوالپرسی است، بلکه به عنوان یک ابزار برای ایجاد و حفظ ارتباطات اجتماعی و تقویت پیوندهای انسانی شناخته می‌شود.