لغت نامه دهخدا تهی میان. [ ت َ / ت ِ/ ت ُ ] ( ص مرکب ) خالی و میان تهی. ( آنندراج ). مجوف ومیان خالی. ( ناظم الاطباء ). رجوع به ماده بعد شود.
جمله سازی با تهی میان یکی از ساختارهای فشردهاست که در آن فضای تهی میان اتمها به کمینه کاهش یافتهاست یا به دیگر سخن انباشتگی بسته دارد.
