دولت ایّوبی که با نام‌های دولت کردان ایّوبی یا بنی‌ایّوب نیز شناخته می‌شود، توسط صلاح‌الدین یوسف فرزند نجم‌الدین ایّوب از طایفهٔ کرد روادی در منطقه‌ای وسیع شامل شامات، فلسطین و نواری کوهستانی میان حوزه‌های علیای رودخانه‌های دجله و فرات تأسیس شد. پس از فروپاشی دولت فاطمیان در مصر، این سرزمین نیز به قلمرو ایّوبیان پیوست و بر وسعت و قدرت این حکومت افزوده شد.
ایّوبیان نقش محوری و تعیین‌کننده‌ای در جنگهای صلیبی ایفا کردند و صلاح‌الدین ایّوبی به‌عنوان قهرمان برجستهٔ این نبردها شهرت تاریخی یافت. دوران فرمانروایی این دودمان از سال ۵۶۴ هجری قمری آغاز و تا سال ۶۴۸ هجری قمری ادامه یافت و در این بازهٔ زمانی، میراثی سیاسی و فرهنگی از خود به جای گذاشت. این حکومت نه‌تنها در عرصه‌های نظامی و گسترش قلمرو، بلکه در زمینه‌های علمی، فرهنگی و عمرانی نیز دستاوردهای قابل‌توجهی داشت. اقتدار ایّوبیان برای مدتی طولانی ثبات و امنیتی نسبی در منطقه ایجاد کرد و تأثیر آن تا سقوط نهایی این سلسله در میانه‌های سدهٔ هفتم هجری تداوم یافت.
