انفروا، به عنوان یک مفهوم عمیق و معنوی، به ما یادآوری می‌کند که در زمان‌های دشوار و چالش‌برانگیز، باید با اتحاد و همبستگی به یکدیگر روی آوریم. این واژه به نوعی دعوت به فعالیت و تلاش جمعی است که در آن هر فرد با توانمندی‌ها و قابلیت‌های خود می‌تواند نقش مؤثری در بهبود شرایط ایفا کند. اهمیت انفروا در این است که به ما می‌آموزد در برابر مشکلات اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی، نباید تنها به انتظار نشسته و دست روی دست بگذاریم، بلکه باید با روحیه‌ای مثبت و انرژی مضاعف، در راستای تغییر و تحولی بنیادین گام برداریم. این مفهوم نه تنها به مسائلی چون عدالت اجتماعی و برابری اشاره دارد، بلکه به ما نشان می‌دهد که چگونه می‌توانیم از تجربیات یکدیگر بهره‌برداری کنیم و از این طریق به ایجاد فضایی سالم و پویا برای زندگی بهتر دست یابیم. همچنین، انفروا به ما یادآوری می‌کند که هر یک از ما به عنوان عضوی از جامعه، مسئولیت‌هایی داریم که نمی‌توانیم از آنها شانه خالی کنیم. در این راستا، باید تلاش کنیم تا با همکاری و همفکری، بهبود شرایط خود و دیگران را هدف قرار دهیم و به این ترتیب، فضایی سرشار از امید و انگیزه برای نسل‌های آینده خلق کنیم. در نهایت، انفروا به ما می‌آموزد که در کنار یکدیگر و با همدلی، می‌توانیم بر هر چالشی فائق آمده و به سوی آینده‌ای روشن و پایدار گام برداریم.
انفروا
دانشنامه اسلامی
نفر (۱۸ بار)
(بروزن فلس) نفر اگر با «من» و «عن» آید به معنی دوری و تفرق باشد و اگر با «الی» باشد به معنی خروج ورفتن است و بعبارت دیگر اگر گوییم: «نَفَرَمَنْهُ وَعَنْهُ» یعنی از آن دور شد و اگر گوییم «نَفَرَ اِلَیْهِ» یعنی به سوی آن رفت. در قاموس گوید: «اَلنَّفْرُ: اَلتَّفَرُّقُ» و در اقرب الموارد آمده «نَفَرَتِ الدَّابَّةُ مِنْ کَذا» یعنی از آن ترسید و کنار شد. در مجمع ذیل. گوید: نفر رفتن است به سوی آنچه بر آن تهییج شده و در جای دیگر گفته: آن در اصل به معنی فزع است.. آن در تقدیر «فَلَوْلاَنَفَرَاِلی طَلَبِ الْعِلْمِ» است یعنی چرا از هر گروه دستهای به طلب علم خارج نمیشوند تا در دین عالم باشند راجع به این آیه در «فقه» بحث شده است.. ای اهل ایمان احتیاط (و اسلحه) خویش را برگیرید و گروه گروه یا همگی به جهاد خارج شوید. نفُور: (بروزن عقول) بمعنی دوری است. بلکه در طغیان و دوری از حق اصرار ورزیدند و اگر با «الی» آید به معنی رفتن و خروج باشد چنانکه در اقرب الموارد هست. استنفار: رم دادن و رم کردن طلب خروج و حرکت است. گویی آنها الاغهای رم کردهاند که از شیرگریخته.
