ابوالحسن اصفهانی

از طرفی در سال ۱۳۲۵ هجری شمسی و بعد از وفات ابوالحسن اصفهانی، که از بزرگ‌ترین مراجع تقلید و عالمان آن زمان به حساب می‌آمد، نیاز به وجود رهبری که وظیفهٔ سرپرستی شیعیان را بر عهده بگیرد نزد روحانیون بیش از پیش احساس شد.

نیاکان وی تبریزی بوده‌اند. با درگذشت اساتیدش شیخ‌الشریعه و نیز سید ابوالحسن اصفهانی، مجلس درس او به یکی از درس‌های شلوغ و پررونق تبدیل گردید و بسیاری از مقلدان اصفهانی به حمّامی روی آوردند و از او تقلید نمودند.

بعد از درگذشت سید ابوالحسن اصفهانی، حسین طباطبایی قمی راهی نجف شد. علما و مجتهدان نجف بعد از مرگ اصفهانی در پی مرجع عام دیگری، برای سپردن مرجعیت عامه شیعیان و سرپرستی حوزه علمیه نجف به او بودند و سید حسین طباطبایی قمی را لایق این مسؤولیت می‌دانستند. وی با این موضوع موافقت کرد.

سرانجام ملک فیصل، مجبور به عذرخواهی از مراجع تبعید شده (سید ابوالحسن اصفهانی، میرزای نائینی، سید محمد علی شهرستانی) گردید و آن سه پس از هشت ماه دوری در سال (۱۳۴۲ قمری ۱۳۰۲ خورشیدی) به حوزه علمیه نجف بازگشتند.

سید حسین طباطبایی قمی (معروف به حاج‌آقا حسین قمی) (۲۶ آذر ۱۲۴۴ در قم – ۱۶ اسفند ۱۳۲۵ در نجف) فرزند میرزا محمود قمی، فقیه و مجتهد و از مراجع تقلید معاصر است. وی پس از درگذشت سید ابوالحسن اصفهانی مرجعیت عامه شیعه را بر عهده داشت.