نعمت خور

لغت نامه دهخدا

نعمت خور. [ ن ِ م َ خوَرْ/ خُرْ] ( نف مرکب ) روزی خوار. ( ناظم الاطباء ). نعمت خواره.

جمله سازی با نعمت خور

ای بنده شیر تن هستی تو اسیر تن دندان خرد بنما نعمت خور همواره
فال گیر
بیا فالت رو بگیرم!!! بزن بریم
لحظه
لحظه
مفتوح
مفتوح
جنگ اول، به از صلح آخر
جنگ اول، به از صلح آخر
کافر همه را به کیش خود پندارد
کافر همه را به کیش خود پندارد