ریشهٔ ثلاثی مجرد این واژه، س‑ک‑ن به‌معانی آرامش، سکون، ثبات و اقامت‌گزیدن است. این ریشه در زبان عربی، دلالت بر حالتِ بی‌حرکتی، آرامش و توقف دارد و در مقابل مفاهیمی چون جنبش، اضطراب و سرگردانی قرار می‌گیرد. این مادهٔ اولیه، سنگ بنای شکل‌گیری مجموعه‌ای گسترده از مشتقات و واژگان در زبان‌های سامی، به‌ویژه عربی و عبری، بوده است.
از این ریشه، افعال و اسمای متعددی در زبان عربی پدید آمده‌اند که از مهم‌ترین آن‌ها می‌توان به فعل سَکَنَ ‑ یَسکُن، مصدر سُکُون و اسم مکان مَسکَن اشاره کرد. واژه‌ای چون سَکینه نیز که به حالتى از آرامش عمیق روحی و اطمینان قلبی اطلاق می‌شود، مستقیمًا از این ریشه نشأت گرفته است. این مشتقات، دامنهٔ معنایی این ریشه را از مفهوم فیزیکی سکونت و اقامت تا آرامش درونی و روانی گسترش داده‌اند.
با توجه به کاربرد قابل‌توجه این واژه و مشتقات آن که در متون کهن ۶۹ بار ثبت شده، می‌توان دریافت که این مفهوم، جایگاهی محوری در بیان حالات انسانی، توصیف مکان‌ها داشته است. این تعدد کاربرد، گواهی بر غنای معنایی و اهمیت این ریشه در شکل‌دهی به بیان‌های گوناگون در متون ادبی، دینی و فلسفی است.
