فلاطون، با نام کامل اَفْلاطون، از فیلسوفان برجسته‌ی یونان باستان و از تأثیرگذارترین چهره‌ها در تاریخ اندیشه‌ی غرب است. او شاگرد سقراط و استاد ارسطو بود و آموزه‌هایش بنیان‌های فلسفه‌ی سیاسی، اخلاق، متافیزیک و معرفت‌شناسی را برای قرن‌ها شکل داد. اثر ماندگار او، مُحاورات یا دیالوگ‌ها، که غالباً شخصیت سقراط را در مرکز گفت‌وگوها قرار می‌دهد، نه تنها عمق تفکر او، بلکه سبکی ادبی و هنرمندانه را نیز به نمایش می‌گذارد.
ایده‌ی مشهور مُثُل یا اَشکال فلاطونی، که بر اساس آن واقعیت جهان محسوس تنها سایه‌ای از حقایقی ابدی و غیرمادی است، هسته‌ی اصلی نظام فلسفی او را تشکیل می‌دهد. در حوزه‌ی سیاست، کتاب جمهوریت او طرحی از یک جامعه‌ی آرمانی را ترسیم می‌کند که در آن فیلسوف‌شاهان بر اساس عدالت و خیر حکمرانی می‌کنند. این اثر به‌عنوان یکی از نخستین و عمیق‌ترین آثار در فلسفه‌ی سیاسی، همچنان مورد بحث و تحلیل اندیشمندان است.
افکار فلاطون نه تنها در دنیای یونانی‌رومی، بلکه از طریق ترجمه‌های عربی و سپس لاتین، تأثیری ژرف بر فلسفه‌ی اسلامی و مسیحی سده گذاشت. متفکرانی چون ابونصر فارابی و ابن‌سینا به شرح و بسط آرای او پرداختند. تا به امروز، آموزه‌های فلاطون درباره‌ی حقیقت، زیبایی و عدالت، الهام‌بخش جریان‌های گوناگون فلسفی در سراسر جهان باقی مانده‌است.