کوسج

کوسج. [ س َ / ک َ س َ ]( معرب، ص ) فارسی است معرب. ( منتهی الارب ). کوسه. فارسی است معرب. ( آنندراج ). مأخوذ از فارسی کوسه. ( ناظم الاطباء ). اثط. و او کسی است که ریش او بر زنخ باشد نه بر رخسارها. ازهری گفت: کوسج در عربی ریشه ای ندارد. بعضی گفته اند معرب است و اصل آن کوسق یا کوسه است و گویند عربی است از: کسج الرجل؛ ای لم ینبت له لحیة. ( از اقرب الموارد ). کوسه. ( دهار ). معرب کوسه. مرد تنک ریش. اَثَطّ. مقابل لحیانی. ج، کواسج. ( یادداشت به خط مرحوم دهخدا ). کوسه.ج، کواسج. ( فرهنگ فارسی معین ). رجوع به کوسه شود.