کمبود شناختی یا نارسایی شناختی به وضعیتی اطلاق می‌شود که در آن فرد توانایی‌های شناختی‌اش به طور قابل توجهی کاهش یافته است. این نارسایی می‌تواند شامل مشکلاتی در زمینه‌های مختلفی از جمله یادآوری، یادگیری، تفکر منطقی، حل مسئله، و توجه باشد. به عبارت دیگر، کمبود شناختی به ناتوانی در انجام فرآیندهای ذهنی مرتبط با دانایی و استدلال اشاره دارد.
افرادی که دچار کمبود شناختی هستند، ممکن است در یادگیری اطلاعات جدید دچار مشکل شوند یا نتوانند اطلاعاتی را که قبلاً آموخته‌اند به درستی به یاد بیاورند. این وضعیت می‌تواند ناشی از عوامل مختلفی باشد، از جمله آسیب‌های مغزی، اختلالات روانی، بیماری‌های عصبی، یا تأثیرات محیطی.
کمبود شناختی می‌تواند تأثیرات قابل توجهی بر روی زندگی روزمره فرد داشته باشد. به عنوان مثال، ممکن است در انجام کارهای روزمره، برقراری ارتباط با دیگران، یا تصمیم‌گیری‌های ساده دچار مشکل شوند. در نتیجه، این نارسایی می‌تواند به کاهش کیفیت زندگی و استقلال فرد منجر شود.
در حوزه روان‌شناسی و علوم اعصاب، شناسایی و درمان کمبودهای شناختی بسیار مهم است، زیرا می‌تواند به بهبود وضعیت فرد و افزایش توانایی‌های شناختی او کمک کند. درمان‌ها ممکن است شامل مشاوره، تمرینات شناختی، و در برخی موارد، داروهای خاص باشند.
