گاستر، شخصیتی است که رابله در اثر مشهور خود به نام پانتاگروئل ایجاد کرده است. این واژه از زبان یونانی به معنای شکم و معده است. همچنین، لافونتن در یکی از داستان‌هایش به نام اعضا و معده از عنوان مسر گاستر بهره برده است. این شخصیت به نوعی نماد نیازهای جسمانی و فیزیکی انسان‌هاست و نشان‌دهنده وابستگی انسان به غذا و تغذیه میباشد. گاستر درواقع به ما یادآوری می‌کند که زندگی با نیازهای مادی و جسمانی همراه است و نمی‌توان این نیازها را نادیده گرفت. این مفهوم در ادبیات و هنر به کار رفته و به تحلیل ارتباط بین جسم و روح پرداخته است. در واقع، شخصیت گاستر نمایانگر آن است که انسان‌ها علاوه بر نیازهای روحی و عاطفی، به تأمین نیازهای ابتدایی خود نیز بسیار وابسته‌اند.
