هراسنده

بشد رنگش از روی و ترسنده ماند ز بیمش دل و جان هراسنده ماند

از آن حال، آن قوم ناپاکدین هراسنده گشتند و اندوهگین

هرکه از کردگار ترسنده است خلق عالم ز وی هراسنده است

چو گنجینهٔ غارش آمد به دست هراسنده شد مرد یزدان پرست

ز خون‌خوار دارا هراسنده گشت که آسان نشاید برین پل گذشت

گرفتم ره دشت پویان به پیش هراسنده دل پای از خار، ریش