شاه شجاع (ابوالفوارس جلال‌الدین شاه شجاع) از سلاطین خاندان آل مظفر و یکی از مشهورترین اعضای این خاندان است. وی در ۲۲ جمادی‌الثانی سال ۷۳۳ هجری قمری در یزد متولد شد و در ۲۲ شعبان سال ۷۸۶ هجری قمری درگذشت.
زندگی‌نامه
شاه شجاع از جانب مادر به سلاطین قراختاییان کرمان نسب می‌برد. او فرزند امیر مبارزالدین محمد مظفر، بنیانگذار سلسله آل مظفر، است. وی به دستور پدرش به مقام ولیعهدی منصوب شد و در سنین جوانی مأموریت‌هایی به او واگذار شد. از جمله این مأموریت‌ها، امارت کرمان در سال ۷۵۴ هجری قمری و فتح شیراز بود که به سقوط سلاطین آل اینجو منجر شد.
سلطنت
وی در سال ۷۵۹ هجری قمری به پادشاهی رسید. او حکومت اصفهان و ابرقو را به برادرش قطب‌الدین شاه محمود و حکومت کرمان را به برادر دیگرش سلطان عمادالدین احمد سپرد و خواجه قوام‌الدین محمد بن علی صاحب‌عیار را به وزارت برگزید. دوران سلطنت او به خاطر ارتباط نزدیکش با شاعران و نویسندگان، به ویژه حافظ شیرازی، شناخته می‌شود. شعر و ادب در دربار او رونق داشت و وی خود نیز شاعری با استعداد بود.
ویژگی‌های شخصیتی و فرهنگی
شاه شجاع به خاطر زیبایی سیرت و حسن صورتش زبانزد بود و داستان‌های بسیاری از جوانمردی‌هایش نقل شده است. او به علم و ادب اهمیت می‌داد و در جلسات ادبی شرکت می‌کرد. وی به دو شیوه کلاسیک و نو شعر می‌سرود و اشعارش در ادبیات فارسی شناخته شده است. برخی از رباعیات مشهور او شامل مضامین عاشقانه و فلسفی هستند.
مرگ و آرامگاه
وی در سال ۷۸۶ هجری قمری در سن ۵۳ سالگی درگذشت. آرامگاه او در پای کوه چهل مقام یا چهل دختران در شیراز واقع شده است.
