خلافت بنی امیه به دوره‌ای از تاریخ اسلام اشاره دارد که از سال 41 تا 132 هجری ادامه داشت. این خلافت به بنی امیه، یکی از شاخه‌های قبیله قریش، نسبت داده می‌شود و به عنوان دومین خلافت اسلامی بعد از خلافت راشدین شناخته می‌شود.
تاریخ و آغاز خلافت:
خلافت بنی امیه پس از قتل امام علی (ع) و به خلافت رسیدن معاویه بن ابی سفیان در سال 41 قمری آغاز شد. معاویه به عنوان نخستین خلیفه اموی شناخته می‌شود. این خلافت به نوعی پایان دوره خلافت راشدین و آغاز یک نظام سلطنتی و موروثی در اسلام بود. مرکز این خلافت در دمشق (سوریه کنونی) قرار داشت و این شهر به عنوان پایتخت خلافت اموی شناخته می‌شد.
ویژگی‌ها و دستاوردها:
در این دوره، قلمرو خلافت اموی به شدت گسترش یافت و شامل بخش‌هایی از شمال آفریقا، شبه جزیره ایبری (اسپانیا و پرتغال کنونی)، و بخش‌هایی از آسیای مرکزی و هند شد. این گسترش به نام فتوحات اسلامی معروف است. بنی امیه نظام اداری و مالی جدیدی را پیاده کردند و زبان عربی به عنوان زبان رسمی حکومت و دیوان‌ها (ادارات دولتی) معرفی شد. این دوره شاهد ساخت بناهای تاریخی و مذهبی مانند مسجد اموی در دمشق و مسجد قرطبه در اسپانیا بود.
مسائل و مشکلات:
خلافت بنی امیه با مشکلات مذهبی و سیاسی مواجه بود، به ویژه با شیعیان که به دلیل عدم پذیرش خلافت اموی و حمایت از اهل بیت پیامبر، دچار سرکوب شدند. در این دوره، شورش‌های متعددی علیه خلافت اموی به وقوع پیوست، از جمله شورش حسین بن علی در کربلا در سال 680 میلادی که به عنوان یکی از مهم‌ترین وقایع تاریخ اسلام شناخته می‌شود.
پایان خلافت:
خلافت بنی امیه در سال 132 هجری به دست بنی عباس سقوط کرد. این سقوط به دلیل نارضایتی‌های عمومی و شورش‌های مختلف علیه امویان اتفاق افتاد و بنی عباس به عنوان جانشینان جدید خلافت اسلامی معرفی شدند.
