عارم

عیبم که ز من زمانی ای مشکین خال عارم که نخواهی که کنم با تو وصال

خرقه ای از سگ کوی تو بتن پوشیدم عارم از کسوت جم هست که با دستگهم

عارست ای خفاش تو را ناز آفتاب صد سجده من بکرده بر آن عارم آرزوست

لقب اگر بد و نیکست فخر و عارم نیست صحیفهٔ هنر من جریدهٔ لقبست

رازپوشی می کند وز عقل و هوش نام و ننگ و فخر و عارم می برد

اگر چه عیبهٔ عیب و عیار عارم لیک به بندگی سر سادات و چاکر هنرم