معنی شاه سلطان حسین صفوی

دانشنامه اسلامی

[ویکی شیعه] شاه سلطان حسین صفوی (۱۱۳۹ـ۱۰۷۹ق)، آخرین پادشاه صفوی. نقل شده که وی فردی بخشنده، مهربان، ساده پوش، دل رحم بوده و از جنگ و خون ریزی احتراز می کرد. راحت طلبی و ناکارآمدی سیاسی وی، در حمله محمود افغان، موجب از دست رفتن تاج و تخت سلطنت صفویان شد. اشرف افغان جانشین محمود، در سال ۱۱۳۹ ه.ق به علت حمایت سلطان عثمانی از سلطان حسین، دستور قتل وی را داد. او را در اصفهان کشتند، سرش را برای اشرف فرستادند و پیکرش را در قم به خاک سپردند.
شاه سلطان حسین احتمالاً در ۱۰۷۹ ه.ق زاده شد. کودکی و جوانی را در اندرونی شاهی گذراند.
پس از درگذشت شاه سلیمان صفوی، اختلاف بر سر جانشینی او شدت گرفت تا سرانجام با صلاح دید مریم بیگم، عمه مادر حسین صفوی، حسین در ۱۱۰۵ ه.ق جانشین پدر شد و شیخ الاسلام محمدباقر مجلسی تاج شاهی را بر سر او گذاشت و خطابه ای در ضرورت رفع فسوق و مناهی ایراد کرد.

جمله سازی با شاه سلطان حسین صفوی

شاه اسماعیل سوم مشهور به سید ابوتراب از شاهزادگان صفوی است که پدر او سید مرتضی صدرالممالک و نواده احتمالی شاه سلطان حسین صفوی می‌باشد. وی هنگامی که به سلطنت انتخاب شد هشت یا نه سال داشت.

میرزا احمد بن شمس‌الدین محمد تبریزی یکی از نسخ‌نویسان در زمان شاه سلطان حسین صفوی از خوشنویسان ایرانی در قرن دوازدهم است. وی در سال ۱۱۵۵ از دنیا رفت.

گزارش محتوای نامناسب