شاه دین

شاه دین. [ هَِ ] ( اِخ ) لقبی است که شعرای مصیبت سرای، حسین بن علی را دهند. || لقبی که پیغامبر را دهند. || لقبی که علی علیه السلام را دهند. ( یادداشت مؤلف ). شاه مردان. شاه نجف. شاه دلدل سوار. || شاه زنبوران. امیر نحل. ( مجموعه مترادفات ص 250 ).

لقبی است که شعرای مصیبت سرای حسین بن علی را دهند یا لقبی که پیغامبر را دهند.

اسم: شاه دین (پسر) (فارسی) (تلفظ: shah-din) (فارسی: شاهدین) (انگلیسی: shahdin)
معنی: شاهِ دین

[ویکی الکتاب] معنی شَّاهِدِینَ: شاهدان - آنانکه حاضرند و به چشم خود می بینند
ریشه کلمه:
شهد (۱۶۰ بار)

💡 رفتیم سوی شاه دین با جامه‌های کاغذین تو عاشق نقش آمدی همچون قلم در رنگ شو

💡 در لب آب روان روح روان شاه دین تشنه لب سر می دهد با تشنگی سر می کند

💡 که هرکه بندگی شاه دین پناه کند شود نصیبش جنات تحتها الانهار

💡 بود حیدر آن محمد را رفیقی کاردان هست شاه دین محمد را وزیری پیش بین

💡 یادم آمد آن زمان، کز صدر زین شاه دین افتاد بر روی زمین

💡 ای شاه دین پناه که در وصف تو نبی فرمود شهر علمم و باشد علی درا