غالیه گون

سنبل غالیه گون بر گل تر میشکند ظلمت شام بر انوار سحر میشکند

الامهی که بچهر تو جعد غالیه گون بسان کف کلیم است و شکل اژدرهاست

گوئی که طوق غالیه گون را بامتحان سر حلقه گل ز گردن بلبل فکنده ای

از بس که مرا سوخت خط غالیه بویت از دود دلم روی هوا غالیه گون شد

بغیر غالیه گون خط بگرد سطح مهش که دید شام که او دامن سحر گیرد

بگرد عارض تو خط عنبرین گوئی هلال غالیه گون بر کنار خورشیدست