واژه‌ی تجر در فارسی به خانه یا اتاق زمستانی گفته می‌شود که دارای تنور یا بخاری باشد. این واژه در فرهنگ‌های معتبری مانند برهان، ناظم‌الاطباء، فرهنگ رشیدی، انجمن آرا و آنندراج با همین معنا ثبت شده و گاه به آن تابخانه نیز اطلاق می‌گردد. در مقابل، برخی منابع همچون قاموس، آن را به‌صورت تِزر و به معنای خانه‌ی تابستانی ذکر کرده‌اند و طَزر را شکل معرّب آن دانسته‌اند.
ریشه‌شناسی این واژه به زبان‌های کهن بازمی‌گردد. دکتر معین در حاشیه‌ی برهان، صورت باستانی آن را تَچَرَه در پارسی باستان و نیز در زبان ارمنی به‌معنای خانه یا معبد معرفی میکند. در زبان پهلوی نیز واژه‌ای هم‌خانواده با معنی معبد بتان دیده می‌شود. این اصطلاح در اصل به کاخ زمستانی اشاره داشته، چنان‌که کاخ کوچک داریوش بزرگ در تخت‌جمشید که به‌صورت مستطیل دراز ساخته شده، با نام تچر شناخته می‌شود.
شکل معرّب این واژه در متون عربی به‌صورت طَزر آمده، اما در برخی منابع مانند تاج‌العروس، به‌اشتباه طَْرَز ثبت شده و حتی معنی آن از زمستانی به تابستانی تغییر یافته است. همچنین در دیوان‌های شعری، گاه این واژه را با دو «راء» (طرر) نوشته‌اند. با این همه، روشن است که صورت اصلی و درست واژه، همان تَچْر یا تَزْر است که با ویژگی‌های معماری بنایی مانند تچرۀ تخت‌جمشید هماهنگی کامل دارد.