تسبیحی گونه ای از میوهٔ ناشکوفا از نوع نیام یا خورجین است که ویژگی بارز آن باریک‌شدن غلاف در فواصل بین دانه‌ها می‌باشد. این ساختار ویژه باعث می‌شود پس از رسیدن، میوه به بخش‌های جداگانه‌ای تقسیم گردد که هر بخش معمولاً حاوی یک دانه است. از این رو، تسبیحی در دسته‌بندی میوه‌های چاک‌بر (Schizocarp) قرار می‌گیرد که با جدا شدن هر بخش، دانه‌ها پراکنده می‌شوند.
این نوع میوه بیشتر در گیاهان تیرهٔ باقلائیان (Fabaceae) مشاهده می‌شود. دو سردهٔ شاخص که میوه‌هایی از نوع تسبیحی تولید می‌کنند، یونجهٔ هندی (Desmodium) و ترنجبین (Hedysarum) هستند. در این گیاهان، غلاف میوه در مرحلهٔ رسیدن کامل، به قطعات یک‌دانه‌ای مجزا تبدیل می‌شود که این ویژگی نقش مهمی در مکانیسم انتشار دانه‌ها دارد. اهمیت ساختار تسبیحی در فرآیند تکثیر و انتشار دانه‌هاست؛ چرا که این ویژگی به گیاه امکان می‌دهد دانه‌های خود را به‌طور کارآمدی در محیط پراکنده کند. مطالعهٔ این نوع میوه و گونه‌های مرتبط با آن، در حوزه‌های گیاه‌شناسی، کشاورزی و بوم‌شناسی حائز اهمیت بوده و الگویی از تنوع ساختاری میوه در گیاهان مختلف را نمایان می‌سازد.