جوراب (Socks) نوعی پوشاک است که به پاها پوشانده میشود و از جنس پارچه یا الیاف نرم تهیه میشود. جورابها به طور عمده برای گرم نگهداشتن پاها، راحتی بیشتر و جلوگیری از اصطکاک بین پا و کفش طراحی شدهاند.
جنس
آنها میتوانند از مواد مختلفی مانند کتان، پشم، نایلون، اکریلیک و یا ترکیبات مختلف ساخته شوند. هر جنس دارای ویژگیهای خاصی است که بر راحتی و عملکرد آن تأثیر میگذارد.
انواع
بلند: تا بالای مچ پا یا زانو.
کوتاه: که به زیر مچ پا میرسند.
ورزشی: طراحی شده برای فعالیتهای ورزشی و معمولاً از مواد تنفسپذیر و رطوبتگیر تشکیل شدهاند.
رسمی: برای موقعیتهای رسمی و اداری طراحی شده و از مواد با کیفیتتر ساخته میشوند.
کاربردها
حفاظت از پا: جلوگیری از آسیب و اصطکاک بین پا و کفش.
راحتی: فراهم کردن راحتی و جلوگیری از تعریق.
زیبایی: به عنوان یک جزء از لباس و برای تکمیل استایل شخصی.
جوراب. ( اِ ) پای تابه ای که از نخ های پنبه ای یا پشمی یا ابریشمی بافند و پاها را بدان پوشانند. ( حاشیه برهان چ معین ):
دل خسته از عشق بی تاب شد
ز دردش مشبک چو جوراب شد.میرزا طاهر وحید ( از آنندراج ).- جوراب باف؛ بافنده جوراب.
- جوراب بافی؛ شغل و عمل جوراب باف.
- || دکان جوراب باف.
- جورابچی؛ جوراب باف.
- جوراب دوز؛ بافنده جوراب و دوزنده جوراب.
- چرخ جوراب بافی؛ چرخی که بدان جوراب بافند.
- ماشین جوراب بافی؛ دستگاه جوراب بافی.
جوراب. ( اِخ ) دهی است از دهستان نیر بخش مرکزی شهرستان اردبیل دارای 1040 تن سکنه. آب آن از رودخانه و محصول آنجا غلات، حبوبات. ( از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 4 ).
جوراب. ( اِخ ) دهی است جزو دهستان ارنگه بخش کرج شهرستان تهران دارای 255تن سکنه. رجوع به فرهنگ جغرافیایی ایران ج 1 شود.
(اِ. ) پوششی که آن را از نخ های پنبه ای یا پشمی و یا ابریشمی بافند و پا را با آن پوشانند.، ~ شلواری جورابی که همراه با شلواری از همان جنس و چسبیده به آن بافته شده باشد.
نوعی پوشاک پا دارای ساقه و از جنس نخ، پشم، ابریشم، و امثال آن که با دست یا ماشین بافته می شود.
پاپوش است اما نه برای دوختن، پوشاک پاکه ازنخ یاپشم یاابریشم بادست یاماشین
( اسم ) پایتابه ای که آنرا از نخهای پنبه یی یا پشمی و یا ابریشمی بافند و پا را بدان پوشانند. جمع: جوارب.
پایتابه جمع جوراب و جورابه نیز مثل آنست.
پوشش پا از نوک انگشتان تا ساق پا. جوراب در دورۀ مادها، هخامنشیان، اشکانیان و ساسانیان ساق پیچ هایی بود که ساق پا را می پوشاند و انتهای شلوار را نیز نگه می داشت. اعیان و اشراف دورۀ عباسیان جوراب هایی از پشم، ابریشم یا چرم به پا می کردند و آن را «موزج» می نامیدند. گاه مردم عادی هم موزج به پا می کردند. مردان و زنان در دوره های طاهریان، صفاریان و سامانیان جوراب های ساق بلند و ساق کوتاه می پوشیدند. جوراب زنان اغلب از ابریشم بود. در این دوره ها در طوس و در دورۀ آل بویه در قزوین جوراب های عالی تهیه می شد. به نوشتۀ شاردن، ایرانیان در دورۀ صفویه جوراب را از پارچه ای پشمی مانندِ کیسه ای بلند و باریک و بدون جا پاشنه و کفی پا، درست می کردند که تا زیر زانو بالا می آمد و در آن جا گره می خورد و در محل پاشنه تکه چرمی می دوختند تا جوراب بر اثر تماس با کفش پاره نشود. چاقچور، که به جوراب متصل می شد، نوعی جوراب ساقه بلند گشاد بود که در این دوره و دورۀ بعد رایج شد. به اعتقاد فیگوئروا جوراب ایرانیان با گیوه یک تکه است و مانند جوراب شلواری تنگ و بلند است تا به هنگام سواری و پیاده رفتن مزاحمت ایجاد نکند. جوراب زنان دورۀ صفویه ساقه بلند، ماهوتی رنگ و گاه از مخمل و زربفت بود. در این دوره در اصفهان جوراب دوزخانه هایی بود که جوراب مورد نیاز درباریان را تهیه می کرد. برخی جوراب ها از پارچه های نخی و ظریف انگلیسی دوخته می شد. البته ناگفته نماند که در بیشتر موارد پاها لُخت و بدون جوراب بود. در دورۀ قاجار مردان جوراب های کوتاه پشمی یا ابریشمی لطیفی می پوشیدند، که با عباراتْ خطاطی، یا با انواع گل ها تزئین می شد. زنان در دورۀ اول قاجار در زمستان جورابی سفید و دست بافت به سبک جدید به پا می کردند و در تابستان در اندرونی پابرهنه بودند. در دورۀ دوم قاجار، روی شلوار تنگ و چسبانی که رایج بود جوراب سفید پوشیده می شد. در دورۀ پهلوی جوراب های غربی مُد شد و جای ساق پیچ ها را گرفت، اما کماکان ساق پیچ ها در شهر های مختلف ایران به کار می رفت.
