جلاب

جلاب. [ ج ُ ]( معرب، اِ ) معرب گلاب است. جُلاّب. ( اقرب الموارد ).
جلاب.[ ج َل ْ ل ] ( ع ص ) کشنده اسب و جز آن بفروختن. ( منتهی الارب ). کسی که بندگان و جز آنان را برای بازرگانی از شهری به شهری کشاند. ( از اقرب الموارد ). نخاس.
جلاب. [ ج ُل ْ ل ] ( معرب، اِ ) معرب گلاب است. ( منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ). || انگبینی است که با گلاب آمیخته و آنرا بپزند تا حدی که قوام آید. شربت که از قند و گلاب سازند. ایرانیان آنرابمعنی مطلق شربت بکار برند. ( حاشیه برهان چ معین ) ( غیاث اللغات ) ( آنندراج ). گویا چیزی است که امروز ماآنرا شربت قند یا شربت ( مطلق ) میگوئیم. ( از یادداشت مؤلف ): و یضع بها [ بالبصرة ] من المر عسل یسمی السبلان و هو طیب کانه الجلاب. ( ابن بطوطة ).
زان دل که در او جاه بود ناید تسلیم 
زان نی که ازو نیزه کنی ناید جلاب.خاقانی.خضر جلابی بدست ازآب دست مصطفی 
کوست ظلمات عرب را آب حیوان آمده.خاقانی.بدست چاشنی گیری چو مهتاب 
فرستادش ز شربتهای جلاب.نظامی.ای مریدهوای نفس حریص 
تشنه بر زهر همچو جلابی.سعدی.من آن شیرین درخت آب دارم 
که هم حلوا و هم جلاب دارم.نظامی.نخست از من قناعت کن بجلاب 
که حلوا هم تو خواهی خورد مشتاب.نظامی.باول شربت از حلوا میندیش 
که حلوا پس بود جلاب در پیش.نظامی.رجوع به ژولپ در همین لغت نامه شود. || گاه پزشکان این کلمه را بر منضج اطلاق کنند چنانکه در بحرالجواهر گفته است. صاحب برهان در شرح کلمه آکح گوید: آکح جلاب را گویند و آن دارویی باشد جوشانیده وصاف کرده شده. ( برهان ) ( غیاث اللغات ).
جلاب. [ ج ُ ] ( اِخ ) نام شاعری است از بخارا. رجوع به جلاب بخاری شود.
جلاب. [ ج َل ْ ل ] ( اِخ ) جابربن عبداﷲبن مبارک موصلی مکنی به ابوالقاسم از محدثان است. وی در بغداد از ابی یعلی حسین بن محمد مطلبی حدیث کرده و از او ابراهیم بن مخلد باقر حی روایت کند. ( لباب الانساب ).، ( جل آب ) جل آب. [ ج ُل ْ ل ِ ] ( ترکیب اضافی، اِ مرکب ) سبزی که بر روی آب استاده بندد واین فعل را جل بستن آب گویند. ( آنندراج از غیاث ).

جلب کننده، بطرفی کشنده. گلاب، شربت گلاب وعسل وشکر
( اسم ) گلاب
جابر بن عبدالله بن مبارک موصلی مکنی به ابوالقاسم از محدثان است. وی در بغداد از ابی یعلی حسین بن محمد مطلبی حدیث کرده و از او ابراهیم بن مخلد باقر حی روایت کند.
( جل آب ) سبزیکه بر روی آب استاده بندد و این فعل را جل بستن آب گویند.