توافق

این واژه به معنای دستیابی به یک نتیجه مشترک یا سازش است. در حوزه حقوق، به تلاقی و هم‌راستایی اراده‌های دو یا چند نفر در مورد یک موضوع خاص اشاره دارد و تمامی قراردادها و عقود نوعی توافق به شمار می‌آیند. به عبارت دیگر، به معنای پذیرش یک موضوع یا پیشنهاد از سوی طرفین به منظور دستیابی به هدفی مشترک است. توافق می‌تواند در زمینه‌های مختلفی از جمله روابط شخصی، مذاکرات تجاری و حتی در سطح بین‌المللی شکل بگیرد. در عرصه حقوق، به عنوان یک عنصر کلیدی برای ایجاد قراردادها و تعهدات قانونی شناخته می‌شود. به عنوان مثال، در یک قرارداد فروش، خریدار و فروشنده با توافق بر سر قیمت و شرایط معامله، قرارداد را منعقد می‌کنند. این واژه می‌تواند به صورت شفاهی یا کتبی باشد. نوع شفاهی از طریق گفتگوی طرفین و بدون نیاز به سند مکتوب شکل می‌گیرد، در حالی که نوع کتبی در قالب اسناد رسمی مانند قراردادها و تفاهم‌نامه‌ها ثبت می‌شود. تفاهم‌نامه یک سند کلی و مقدماتی است که قبل از رسیدن به نوع نهایی و انعقاد قرارداد، بین طرفین رد و بدل می‌شود. در مقابل، توافق‌نامه سندی است که جزئیات بیشتری از این مفهوم را شامل می‌شود و الزام قانونی بیشتری ایجاد می‌کند. این واژه نقش حیاتی در پیشبرد امور و حل و فصل اختلافات دارد. با دستیابی به آن، طرفین می‌توانند از بروز تنش و درگیری جلوگیری کرده و به اهداف مشترک خود دست یابند.