خنگ

خنگ. [ خ َ ] ( اِ ) تباهی. فساد. || بدنفسی. بدذاتی. || محرومی. ( ناظم الاطباء ).
خنگ. [ خ ِ ] ( ص ) سفید. اشهب. ( ناظم الاطباء ) ( یادداشت بخط مؤلف ): یزیدبن مهلب بر اسبی خنگ نشسته بود و پیش صف اندر همی گشت. ( ترجمه طبری بلعمی ).
یکی مادیان تیز بگذشت خنگ 
برش چون بر شیر و کوتاه لنگ.فردوسی.همان شب یکی کره ای زاد خنگ 
برش چون بر شیر و کوتاه لنگ.فردوسی.دو تن برگذشتند پویان براه 
یکی باره خنگ و دیگر سیاه.فردوسی.ز دریا برآمد یکی اسب خنگ.فردوسی.و از اسبان خنگ آن به که پس سر و ناصیه و پا و شکم و خایه و دم و چشمها همه سیاه بود. ( نوروزنامه ).
آن نگویم کز دم شیر فلک وز آفتاب 
پرچم و طاسش برای خنگ و اشقر ساختند.خاقانی.شبانه آن مرد مرغزاری دید در بهشت و اسبی در آن مرغزار و چهارصد کره همه خنگ. ( تذکرةالاولیاء عطار ). || خاکستری. ( ناظم الاطباء ). || بلید. خرف. دیرفهم. گنگ. کندذهن. ( یادداشت بخط مؤلف ). || ( اِ ) گیاه بارهنگ. بوته بارهنگ. ( یادداشت بخط مؤلف ).
- برگ خنگ؛ برگ بارهنگ. برگ بارتنگ. ( یادداشت بخط مؤلف ).
|| لباس سفید. || زه کمان. || اسب خاکستری موی سفید. ( ناظم الاطباء ). اسبی که سپیدی بر او غلبه دارد. ( یادداشت بخط مؤلف ): 
آب آموی از نشاط روی دوست 
خنگ مارا تا میان آید همی.رودکی.مردی همی آمد سوار بر خنگی و جامه های سفید پوشیده. ( ترجمه طبری بلعمی ).

۲ - (اسم ) اسب سفید موی اسب سفید رنگ. یا خنگ شب آهنگ. ۱ - ماه قمر. ۲ - صبح صادق. ۳ - اسب ابلق سیاه و سفید. ۴ - (اسم ) براق رسول صلی ا... علیه و آله. یا خنگ عقاب. نوعی اسب. یا هنگ نوبتی. اسب جنیبت اسب کوتل.
دهی است از دهستان کمهرو کاکان بخش اردکان شهرستان شیراز آب آن از چشمه و محصول آن غلات و حبوبات و شغل اهالی زراعت و راه مالرو است.