عصا

عصا یک ابزار یا وسیله است که به شکل میله‌ای بلند و باریک طراحی شده و برای حمایت، کمک به راه رفتن، یا به عنوان وسیله‌ای برای نشانه‌گذاری یا هدایت استفاده می‌شود.

ویژگی‌ها و کاربردها

حمایت در راه رفتن: این ابزار به ویژه برای افرادی که با مشکل در حرکت یا تعادل مواجه هستند، بسیار مفید است. این وسیله به آن‌ها کمک می‌کند تا با اطمینان بیشتری راه بروند و از افتادن جلوگیری کنند.

ابزار ورزشی: در برخی از ورزش‌ها مانند کوهنوردی یا پیاده‌روی در طبیعت، عصا به عنوان یک ابزار حمایتی برای افزایش ثبات و کاهش فشار بر روی زانوها و مفاصل استفاده می‌شود.

نماد اقتدار: در بسیاری از فرهنگ‌ها، این وسیله به عنوان نماد اقتدار و رهبری شناخته می‌شود. به عنوان مثال، در برخی از مراسم‌های رسمی، افراد ممکن است عصاهایی داشته باشند که نشان‌دهنده مقام و مسئولیت آن‌هاست.

کاربرد در هنر و ادبیات: در ادبیات و هنر نیز این ابزار نمادهایی از قدرت، حکمت و رهبری است. شخصیت‌هایی که عصا دارند، به عنوان رهبران یا شخصیت‌های حکیم در داستان‌ها شناخته می‌شوند.

پزشکی: برخی از آن‌ها به طور خاص برای استفاده پزشکی طراحی شده‌اند، مانند انواع پزشکی که به بیماران کمک می‌کند تا در حین بهبودی از جراحی یا آسیب به پا، به راحتی حرکت کنند.

تصویر معنی عصا

لغت نامه دهخدا

عصا. [ ع َ ] ( ع مص ) عصا به دست گرفتن. ( از ناظم الاطباء ) ( از اقرب الموارد ). عصا برگرفتن. || مانند چوب دستی گرفتن شمشیر را، و به شمشیر زدن کسی را به ضرب چوب دستی. ( از منتهی الارب ). گرفتن شمشیر را مانند عصا، یا زدن با شمشیر مانند زدن به عصا. ( از اقرب الموارد ). ریشه آن هم واوی و هم یایی آمده است، و برخی گویند واوی آن در ضرب شمشیر، و یائی آن در ضرب عصا بکار رود، و بعضی عکس آن را ذکر کرده اند، و برخی هر دو حالت را در هر دو معنی مستعمل دانسته اند. ( از اقرب الموارد ) ( از منتهی الارب ).
عصا. [ ع َ ] ( ع اِ ) چوب. ( منتهی الارب ). عود. ( اقرب الموارد ). || چوب دستی، مؤنث آید. ( منتهی الارب ) ( دهار ) ( غیاث اللغات ) ( ترجمان القرآن جرجانی ). نوعی از چوبدستی متوسط در سطبری و باریکی که بعضی از آن سرکج بود، و در فارسی بزیادت یاء ( عصای ) نیز استعمال کنند. ( ازآنندراج ) چوبدستی که در موقع راه رفتن بدان تکیه کنند. ( فرهنگ فارسی معین ). چوبی که بر آن تکیه کنند و بوسیله آن بزنند، و تثنیه آن عَصَوان شود. ( از اقرب الموارد ). از آلات سلاح است، و آن چوبی باشد سودمند در کارزار و فایده آن چون فایده دبوس و چماق است. ( از صبح الاعشی ج 2 ص 135 ). ج، أعص، أعصاء، عُصی، عَصی. ( منتهی الارب ) ( اقرب الموارد ). پاده. پاشو. تختله. تخله. ختور. دستوار. دستواره. سنان. قرضوف. کتک.منساءة. منساة. هادیة. هرباس: اضرب بعصاک الحجر ( قرآن 60/2 و 160/7 )؛ با چوبدست خود آن سنگ را بزن. فأوحینا اًلی موسی أن اضرب بعصاک البحر ( قرآن 63/26 )؛ و به موسی وحی کردیم که با چوبدست خود دریا را بزن. قال هی عصای أتوکاء علیها ( قرآن 18/20 )؛ گفت آن چوبدست من است که بر آن تکیه میکنم. و ألق عصاک ( قرآن 117/7 و 10/27 )؛ و بینداز عصا و چوبدست خود را. فألقی عصاه فاذا هی ثعبان مبین ( قرآن 107/7و 32/26 )، پس عصای خود را انداخت و ناگهان آن به اژدهائی آشکار تبدیل شد. فألقی موسی عصاه فاذا هی تلقف ما یأفکون ( قرآن 45/26 )؛ و موسی عصای خود را انداخت و ناگهان آنچه را آنان به دروغ می نمودند؛ ربود.
بشد پیرمردی عصائی به دست
بدو گفت کای شاه یزدان پرست.فردوسی.زمام او طریق او و راهبر
ستام او و دست او عصای او.منوچهری.باز بر پشت و قفا و سفت سیلی و عصا.عسجدی.

فرهنگ معین

(عَ ) [ ع. ] (اِ. ) چوبدستی، دستواره.،~قورت دادن کنایه از: بسیار جدی و خشک بودن، نرمش نداشتن.، ~ی دست کسی بودن کنایه از: تکیه گاه کسی بودن، نگه دار و مددکار کسی بودن.

فرهنگ عمید

۱. چوب دستی که هنگام راه رفتن به آن تکیه می کنند، دستوار، دستواره، تخله.
۲. [قدیمی، مجاز] آلت تناسلی مرد.
* عصا زدن: در حال راه رفتن با عصا، ته عصا را بر زمین زدن.

فرهنگ فارسی

چوبدستی که هنگام راه رفتن به آن تکیه کنند، درفارسی دستوارودستواره وتخله هم گفته شده
۱ - چوب دستی که در موقع راه رفتن بدان تکیه کنند دستواره. ۲ - استخوان جناح. ۳ - آلت تناسل. ۴ - آلتی که در گرفتن ارتفاع به کار می برند. یا عصا ی پیری. فرزند خلف. یا عصا غورت دادن. ۱ - فرو بردن عصا به دهان. ۲ - شق و رق راه رفتن
نام اسب جذیمه الابرش است نام اسبی است از آن جذیمه الابرش که آنقدر از او عصیه مادر آن اسب باشد و در مثل گویند ان العصامن العصیه یعنی عصا از مادیان عصیه زاده است و منظور اینکه امور زاده یکدیگرند

دانشنامه عمومی

عصا چوبی است که به دست گیرند و در راه رفتن بدان تکیه کنند. چوبدست و چوبدستی نوع نتراشیده آن است که بینوایان و قلندران به دست می گرفته اند.
همچنین یکی از نمادهای قدرت استفاده از عصا و تعلیمی است. تعلیمی شلاق کوچک و چرمی است که صاحب منصبان ارنشی در دست داشتند.
عصا و چوبدست در گذشته بسیار دور به عنوان سلاح نیز به کار می رفته است. همچنین ورزش پرتاب چوبدست، که امروزه به شکل پرتاب نیزه درآمده است، ورزشی است به قدمت تاریخ بشر. ویل دورانت در تاریخ تمدن می نویسد: " عصا با آنکه ابداعی بسیار ساده بود به اندازه ای به درد انسان می خورد که رفته رفته رمز نیرومندی و قدرت گردید و مظاهر مختلف آن در عصای جادویی پریان و عصای موسی و عصای عاجی کنسولها، در حکومت روم قدیم، و عصایی که قاضی یا پادشاه به دست می گیرد هنوز جلوه گر است. این عصا در کشاورزی به کار بذر افشانی می خورد و در کارزار عنوان نیزه و پیکان و شمشیر و سرنیزه را دارد "
برخی از چهره های تاریخی نیز عصاهای مشهوری داشته اند. توت عنخ آمون، یازدهمین فرعون بزرگ مصر باستان، علاقه ای افراطی به عصای دستی داشت. به طوری که پس از مرگ، ۱۳۲ عصای مختلف به همراه او در مقبره ی مشهورش دفن شد. هزاران سال بعد، لوئی چهاردهم پادشاه فرانسه که به لوئی کبیر مشهور بود، عصای معروفی در دست می گرفت که با ۲۴ قطعه الماس تزئین شده بود. هنری هفتم، پادشاه انگلستان نیز از عصای طلایی مشهوری استفاده می کرد که مجهز به انواع امکانات و ویژگی های خاص بود، از جمله عطرپاش، موچین، قطب نما، سوهان و چاقو.
عصا قرن ها است که به عنوان وسیله کمکی برای نابینایان، به کار می رود. امروزه عصای نابینایان به رنگ سفید است و رنگ سفید عصا، نمادی برای نابینایان است. استفاده از این رنگ عصا برای نابینایان برای اولین بار در سال ۱۹۲۱ در کشور انگلستان متداول شد. اندکی بعد و در پانزدهم اکتبر ( ۲۳ مهر ) قانونی به نام قانون عصای سفید به تصویب رسید و این روز نیز به نام روز نابینایان نامگذاری شد.
بقراط حکیم، پدر طب جهان عصای معروفی داشته است که امروزه نقش آن بر روی نشانه مرکز فوریت های پزشکی ایران به چشم می خورد.
از عصا برای حفظ تعادل در پیاده روی استفاده می شود. در هنگام پیاده روی باید عصا را همزمان با پای مخالف حرکت داد و به زمین گذاشت. استفاده از عصا در هنگام پیاده روی و راه رفتن، همچنین باعث تحرک عضلات سینه و دست شده و از فشار وارده بر زانو می کاهد.

دانشنامه آزاد فارسی

وسیله ای چوبی یا فلزی یا از جنسی دیگر به شکل چوبدست با سری خمیده و برگشته معمولاً برای تکیه کردن اشخاص پیر و ناتوان یا بیماران به آن در هنگام ایستادن یا راه رفتن. این وسیله ستبر و باریک است و گاهی در قسمت فوقانی کج می شود تا به راحتی در دست جای گیرد. عصا اندازه های مختلف دارد و بلندی آن گاهی تا زیر بغل شخص می رسد و در قدیم حتی به قد انسان نیز بوده است. بیماران، کهنسالان و نابینایان برای راه رفتن از آن کمک می گیرند. همچنین چوپان ها برای سهولت در حرکت و هدایت گَله از آن استفاده می کنند و مصارف دیگر نیز دارد. جنس عصا به کاربرد آن بستگی دارد. این وسیله در گذشته جنبۀ تشریفاتی یا تجملاتی نیز داشته و دارای تزئینات، کنده کاری و نقش و نگار بوده است.

دانشنامه اسلامی

[ویکی فقه] عصا وسیله ای چوبی یا فلزی دارای سر خمیده و بر گشته می باشد که مورد استفاده افراد پیر یا ناتوان در هنگام راه رفتن قرار می گیرد.
از آن به مناسبت در بابهای طهارت، صلات و حج سخن گفته اند.
در نماز جمعه
مستحب است خطیب جمعه هنگام ایراد خطبه بر چیزی همچون عصا و شمشیر (به عنوان سلاح ) تکیه کند.
در سفر
از مستحبات سفر همراه داشتن عصا از چوب بادام تلخ است.