گره گیر

گره گیر. [ گ ِ رِه ْ ] ( نف مرکب ) مجعد. پیچیده. در صفات زلف و ابرو مستعمل است. ( آنندراج ):
در دلم غصه گره گیر است
چرخ تسکین آن دهد ندهد.خاقانی.کمند رومیان بر شکل زنجیر
چو موی زنگیان گشته گره گیر.نظامی.سر زلف گره گیردلارام
به دست آورد و رست از دست ایام.نظامی.زلفین مسلسلش گره گیر
پیچیده چوحلقه های زنجیر.نظامی.خنده جام می و زلف گره گیر نگار
ای بسا توبه که چون توبه حافظ بشکست.حافظ. || گره دار. با گره:
کمان ابرویش گر شد گره گیر
کرشمه برهدف میراند چون تیر.نظامی.چین ز ابروی گره گیر تو خط هم نگشود
تا قیامت نشود نرم کمانی که تراست.صائب ( از آنندراج ).رجوع به گره بر ابرو افکندن شود.

( ~. ) (ص. ) مجعد، پُرپیچ و تاب.

( صفت ) ۱ - گره دار باگره. ۲ - چین دار پر چین: کمان ابرویش گر شد گره گیر کرشمه بر بدن میراند چون تیر. ( نظامی ) ۳ - مجعد پیچیده ( زلف و مانند آن ): خند. جام می و زلف گره گیر نگار ای بسا توبه که چون توب. حافظ بشکست. ( حافظ ) ۴ - گلو گیر: در دلم غصه ای گره گیر است چرخ تسکین آن دهد ? ندهد. ( خاقانی )

مجعد، پُرپیچ و تاب.

💡 بگشا گره از زلف گره گیر که عشاق دلهای خود از زلف پریشان تو یابند

💡 دست من و آن زلف گره گیر، که دارد ویرانه ی من روشنی از دود چراغم

💡 اگر نه زلف وی آشفته کی بمن آموخت چرا چو طره او من گره گیر است

💡 شد دلم شیفته زلف گره گیر دگر باز دیوانه در افتاد به زنجیر دگر

💡 پیش راه شکوه خونین نگیرد خامشی رشته اشک از گره گیرد درازی بیشتر

💡 تا سر زلف گره گیر تو افتاد بدست فارغ از کشمکش سبحه و زنار شدیم