لغت نامه دهخدا
- حظ موفور؛ بهره فراوان. نصیب بسیار:
به یک بدخدمتی عاصی مدانم
که در اخلاص دارم حظ موفور.انوری.- سعی موفور؛ کوشش بسیار وجهد فراوان و رنج و محنت بسیار. ( ناظم الاطباء ).
|| ( اصطلاح عروض ) جزوی باشد که در آن خَرْم جایز باشد و آن را خَرْم نکنند و اخرم ضد موفور باشد. ( از المعجم فی معاییر اشعار العجم ص 48 ) ( از کشاف اصطلاحات الفنون ). شعر که خَرْم آن جایز باشد و کرده نشود. ( منتهی الارب ). موفر. رجوع به موفر شود. ( از اقرب الموارد ).