فوب

فوب به معنای فوت یا دمیدن باد از دهان است و به طور خاص به چند کاربرد مختلف اشاره دارد:

فوت پس از دعا یا افسون:

در این معنا، فوب به بادی اشاره دارد که پس از خواندن دعا یا افسون به سمت کسی دمیده می‌شود. این عمل به عنوان یک روش برای دفع چشم زخم یا اثرات منفی دیگر در نظر گرفته می‌شود.

بادی برای بیرون آوردن چیزی از چشم:

در این زمینه، فوب به بادی اشاره دارد که برای خارج کردن چیزی که در چشم فردی افتاده، به زور از دهان دمیده می‌شود. این عمل ممکن است به عنوان یک روش درمانی غیررسمی در نظر گرفته شود.

بادی برای روشن کردن آتش:

فوب همچنین به بادی اشاره دارد که برای روشن کردن آتش از دهان دمیده می‌شود. این عمل ممکن است در شرایط خاصی مانند روشن کردن آتش در کمپ یا در مراسم خاص انجام شود.

تصویر معنی فوب

لغت نامه دهخدا

فوب. ( اِ ) بادی که بعد از دعا خواندن بجهت چشم زخم و افسون از دهن برآرند، و همچنین بادی که بجهت بیرون آوردن چیزی که در چشم افتاده باشد به زور از دهن برآورند. و در جهانگیری به این دو معنی بجای بای ابجد تای قرشت است، و بادی را نیز گفته است که از دهن بجهت آتش روشن کردن دهند. ( برهان ). آنچه حالا نیز در زبان فارسی متداول است فوت است به معنی مطلق بادی که برای تیز کردن آتش، کشتن چراغ یا خنک کردن چیزی گرم یا دمیدن برای چشم زخم و امثال آن از دهن خارج کنند. و گمان من این است که در نسخه فرهنگ اسدی که به تاریخ 766 هَ. ق. تحریر شده و در حاشیه آن این لغت آمده مؤلف حواشی کلمه «فوت » را به غلط «فوب » خوانده و صاحب برهان و دیگران از همین کتاب یا نظیر آن به غلط افتاده اند. ( یادداشت مؤلف ). در یادداشت دیگری ازمؤلف نوشته شده که فوب صحیح است و مصحف فوت نیست. در فرهنگ جهانگیری فوت با تاء آمده است:
همی فوب کردند گاوان مر او را
که گاو چغانی به ریش چغانی ( ؟ ).خطیری.

فرهنگ معین

(فُ ) (اِ. ) فوت، بادی که پس از خواندن دعا یا افسون با دهان به طرف کسی بدمند.

فرهنگ عمید

= فوت١

فرهنگ فارسی

( اسم ) بادی که برای چشم بد از دهان بیرون کنند: همی فوب کردند گاوان مراو را که گاو چغانی بریش چغانی (? ) توضیح در فرهنگ جهانگیری باین معنی فوت آورده مرحوم دهخدا نوشته اند: فوب صحیح است و با فوت مشتبه نیست.