واژهی صغیر در زبان و ادبیات فارسی، ریشه در زبان عربی دارد و بهصورت [ ص َ ] (صاد، غین، یاء) تلفظ میشود. این واژه بهطور کلی به معنای خرد، کوچک و کمسال است و در مقابل واژهی کبیر به معنای بزرگ قرار میگیرد. در متون معتبر لغتشناسی همچون منتهیالارب، ترجمان علامه جرجانی و مهذبالاسماء بر این معانی تأکید شده است. این صفت در حوزههای گوناگونی از جمله سن و سال، اندازههای فیزیکی و حتی مفاهیم انتزاعی به کار میرود. برای نمونه، در حقوق و فقه به فردی که به سن بلوغ نرسیده باشد صغیر گفته میشود. همچنین در علوم مختلف، برای توصیف پدیدهها یا اجزای ریز در مقابل اجزای درشت از این واژه استفاده میگردد.
کاربرد دقیق و صحیح این واژه، بهویژه در متون رسمی و علمی، از اهمیت بالایی برخوردار است. رعایت نگارش درست، استفاده از نیمفاصله در جایگاه مناسب و پرهیز از اشتباهات املایی، به غنای متن و انتقال صحیح مفهوم کمک شایانی میکند. بنابراین، توجه به اصول ویراستاری و نگارش فارسی معیار در بهکارگیری واژههایی مانند صغیر ضروری است.