سراء در زبان فارسی به معنای شادمانی و شادی است، این واژه به حس خوشحالی و خوشبختی اشاره دارد و می‌تواند به وضعیت یا احساساتی اشاره کند که ناشی از رضایت و خوشنودی در زندگی باشد. در برخی متون، سراء به معنای فراخی و گشایش نیز به کار می‌رود، که به معنای فضایی باز و آزاد یا احساس خوشایند ناشی از آزادی و رفاه است. این واژه می‌تواند در زمینه‌های مختلفی مانند شعر، ادبیات و گفت‌وگوهای روزمره برای بیان شادی و خوشحالی به کار رود.
سراء
لغت نامه دهخدا
سراء. [ س َ ] ( ع مص ) ( از «س رو» ) جوانمرد گردیدن و سخی شدن. ( آنندراج ) ( منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ). || مهتر گردیدن. ( آنندراج ) ( منتهی الارب ).
سراء. [ س َرْ را ] ( ع اِمص، اِ ) شادی و فراخی. ( دهار ) ( مهذب الاسماء ). فراخی. شادی نیکویی. ( ترجمان القرآن جرجانی ترتیب عادل بن علی ). شادی. ( اقرب الموارد ): فسبحان من لایحمد سواه علی السراء و الضراء. ( تاریخ بیهقی چ ادیب ص 299 ).
اگر سرا بضرا در ندیدستی نکو بنگر
ستاره زیر ابر اندر چو سرا زیر ضرائی.ناصرخسرو.احوال جهان گذرنده گذرنده ست
سرما سپس گرما سرا پس ضرا.ناصرخسرو.الذین ینفقون اموالهم فی السراءو الضراء. ( قرآن 134/3 )؛ آنانکه مال نفقه و هزینه کنند در خواری و دشخواری. ( تفسیر ابوالفتوح ).
چو در سراء و ضرا حالت اینست
ندانم کی بحق پردازی از خویش.سعدی.و در قم چندین احوال و اوضاع در سراء و ضراء بر سر ایشان آمد. ( تاریخ قم ص 240 ).
|| ( ص ) شتر ماده بیمار گر گرفته. ( منتهی الارب ). شتر ماده که بیماری سُرَر دارد. ( از اقرب الموارد ). || نی میان کاواک یا عام است. ( منتهی الارب ): قناة سراء؛ نیزه میان تهی. ( مهذب الاسماء ). نی میان کاواک. ( اقرب الموارد ). || زمین نیکو رویاننده گیاه. ( منتهی الارب ). الارض الطیبه. ( اقرب الموارد ).
سراء. [ س ُرْ را ] ( اِخ ) نام سرمن رأی. ( منتهی الارب ).
سراء. [ س ُرْ را ] ( اِخ ) آبی است نزدیک وادی سلمی. ( منتهی الارب ).
سراء. [ س ُرْ را ] ( اِخ ) ریگستانی است گل آمیخته نزدیک وادی اُرل. ( منتهی الارب ).
فرهنگ معین
ویکی واژه
جمله سازی با سراء
و لدیه لی مشفع من خلقه قد سرنی لازال فی السراء
الْحامِدُونَ علی الاسلام و الایمان و علی ما نالهم من السراء و الضّراء.
امامزاده سراءالدین عسگر مربوط به دوره صفوی است و در شهرستان تیران و کرون، بخش کرون، دهستان کرون علیا، روستای عسگران واقع شده و این اثر در تاریخ ۶ اسفند ۱۳۸۵ با شمارهٔ ثبت ۱۷۴۷۹ به‌عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.
