در زبان فارسی، واژه‌ی ساخت از ریشه‌ی ساختن گرفته شده و به معنای عمل آفرینش، تولید یا احداث یک شیء، بنا یا مفهوم است. این فعل، دامنه‌ای گسترده از فعالیت‌ها را در بر می‌گیرد که حاصل آن پدید آمدن چیزی نو و ملموس یا حتی انتزاعی است. برابر نهاده‌ی دقیق این واژه در زبان عربی، صنع و صنعت می‌باشد که بر عمل ساخت با مهارت و دقت تأکید دارند.
این فرآیند، همواره مستلزم برنامه‌ریزی، به‌کارگیری مواد اولیه، استفاده از ابزار مناسب و اجرای مراحلی مشخص برای دستیابی به نتیجه‌ای مطلوب است. این مفهوم تنها به تولیدات فیزیکی و صنعتی محدود نمی‌شود، بلکه در حوزه‌هایی چون ادبیات، هنر و حتی علوم اجتماعی نیز کاربرد دارد و نشان‌دهنده‌ی نقش خلاقیت و دانش در پدیدآوری است.این واژه در قالب‌های دستوری گوناگون، از جمله اسم مصدر و اسم مرخم به‌کار می‌رود و این انعطاف، جایگاه مهم آن را در جمله نشان می‌دهد. بنابراین، تنها یک عمل مکانیکی نیست، بلکه تجلی‌گاه اراده، اندیشه و تمدن بشری برای شکل‌دادن به جهان پیرامون و برآورده ساختن نیازها و آرمان‌های اوست.
