ریزی

در سخن آمد همای و گفت بی‌روزی کسی کز سعادت می گریزی ای شقی ممتحن

ما در توگریزیم وگریزد ز تو آهو او صید تو غافل شده ما صید تو عمدا

و گفته اند فتوّت آنست که چون سائلی بدیدار آید ازو بنگریزی.

چه شیوه دارد آخر غمزهٔ تو که خون‌ریزیش واجب می‌نماید

چنان گردی اگر بگریزی از دام که میخوانی خدا را تو بصد نام