واژه‌ای مرکب و صفتی است که در زبان فارسی به معنای یاری‌دهنده به کار می‌رود. این واژه از دیرباز در متون کهن فارسی همچون لغت‌فرس اسدی و صحاح الفرس با همین معنا ثبت شده و در فرهنگ‌های معتبری مانند برهان و آنندراج به‌صورت مفصل تعریف شده است. در متون قدیم، به‌عنوان معادل واژگانی چون ممد، معاون، مددکار و ناصر به کار رفته و بیانگر نقش حمایتی و همراهی کننده است.
در کاربرد رسمی و امروزی، به فرد یا موجودیتی اطلاق می‌شود که در انجام امور، ارائهٔ خدمات یا پیشبرد فعالیت‌ها، نقش کمک‌کننده و تسهیل‌گر دارد. این واژه در حوزه‌های گوناگون از جمله اداری، فنی، آموزشی و دیجیتال کاربرد گسترده‌ای یافته و در ترکیباتی مانند دستیار اجرایی، دستیار مجازی و دستیار آموزشی به‌کار می‌رود. دستیار نه‌تنها در قالب اشخاص، بلکه به‌عنوان سامانه‌ها و ابزارهای کمکی نیز تعریف می‌شود که هدف اصلی آن‌ها ارائهٔ پشتیبانی و سهولت بخشیدن به فرایندهاست.
از دیدگاه زبانی، واژه‌ای است برساخته از دو جزء دست و یار که بر همراهی عملی و مفهومی دلالت دارد. این واژه در طول تاریخ ادبیات فارسی، همواره بار معنایی مثبت و فعالی داشته و در متون مختلف به‌عنوان همکار، معین و یاور به کار رفته است. امروزه نیز با حفظ همین بار معنایی، در زبان معیار و رسمی ایران به‌صورت گسترده مورد استفاده قرار می‌گیرد و جایگاه خود را به‌عنوان واژه‌ای کامل و گویا حفظ کرده است.
