پرشور

عالم آسوده را دریای پرشورش کند از دل بی تاب خود گر دست برداریم ما

از راح الستی ز کف ساقی باقی سرها همه پرشور شد از نشئه صهبا

عاشق مهجور نگر عالم پرشور نگر تشنه مخمور نگر ای شه خَمّار بیا

به ساحریست مثل گرچه لعل پرشورش ولی تبسّم او سحر نیست اعجازست

روزگاری شد که من تقلید دنیا می کنم سینه پرشور و فغان سر پر ز سودا می کنم

آخر ز بیابان جنون سر بدر آورد هر چند عنان دل پرشور گرفتیم