وهو

به نفی سایهٔ موهوم‌ کن اثبات خورشیدی همه قلبیم اما در گداز ماست اکسیری

رنج بینش بود بیدل هستی موهوم ما مو شدیم از پیکر لاغر به چشم آینه

به هر خیال قناعتگر است موهومی کشید سرمه ‌به‌ چشم پری ز سایهٔ میل

زندگانی ‌گو مده از نقش موهومم نشان عکس را غم نیست‌ گر آیینه استغنا کند

چون فغانی زده بر هستی موهوم قدم خویش را کشته ی تیغ ستمت ساخته ام