لغت نامه دهخدا
مکرة. [ م َ ک َ رَ ] ( ع ص، اِ ) ج ِ ماکر. ( ناظم الاطباء ) ( از اقرب الموارد ). رجوع به ماکر شود.
مکره. [ م ُ رَه ْ ] ( ع ص )به کره به کاری داشته. به اکراه داشته. ( یادداشت به خط مرحوم دهخدا ). آنکه او را به کاری واداشته اند که ناپسند دارد آن را. ( از اقرب الموارد ):
مکره به گه بخل تو باشی و نه مطواع
مطواع گه جودتو باشی و نه مکره. منوچهری ( دیوان چ دبیرسیاقی چ 1 ص 78 ).
اگر کسی گوید چه ثواب است ایشان را در پذیرفتن کتاب و در آن مضطر بودند و مکره و معلوم است که به اکراه به ثواب نرسند جواب آن است که... بعد از التزام عمل کردند به آن و در عمل مضطرو مکره نبودند. ( کشف الاسرار ج 1 ص 17 ).
کی چنین گوید کسی کو مکره است
چون چنین جنگد کسی کو بی ره است.مولوی ( مثنوی چ رمضانی ص 238 ).و رجوع به مکرهی و مکرهاً شود.
مکره. [ م ُ رِه ْ ] ( ع ص ) وادار کننده کسی را برکاری که ناپسند می دارد آن را. ( از اقرب الموارد ). || ناپسند و دارای کراهت. ( ناظم الاطباء ).
مکره. [ م َ رَه ْ ] ( ع اِ ) مکروه و در حدیث عباده است: «بایعت رسول اﷲ صلعم علی المنشط و المکره »؛ یعنی المحبوب والمکروه. ( از ذیل اقرب الموارد ).
