مغاک

مغاک. [ م َ ] ( اِ ) گو باشد در زمین و لان نیز گویند. ( فرهنگ اسدی ). از «مَغ» + «اک » ( پسوند )... در اوراق مانوی ( پارتی )، «مگ دگ » ( سوراخ، غار ) = «مغادگ ». در فارسی، «مغاک »، تبدیل کاف فارسی به «دگ ». ( حاشیه برهان چ معین ). به معنی گودال است خواه در زمین و خواه در غیر زمین. ( برهان ). منسوب است به مَغ که به معنی عمق است و کلمه «اک » برای نسبت است. ( غیاث ). گودال. ( از انجمن آرا ) ( از آنندراج ). گودی و گودال و شیار و جای پست و گود. ( ناظم الاطباء ). جایی فروشده چون چاهی کوچک. حفره. لان. چال. چاله. غفج.

(مَ ) (اِ. ) گودال، جای گود و عمیق.

گود، گودال، جای گود: ابله و فرزانه را فرجام خاک / جایگاه هر دو اندر یک مغاک (رودکی: ۵۳۷ ).

گود، گودال، جای گود
( اسم ) ۱ - جای فرو رفته و گود گودال: [ به مغاکها و مغارات متوطن شوند. ] ( مرزبان نامه. تهران. چا.: ۲ ) ۱۹۶ - گودال عمیق خواه در خشکی و خواه در دریا.
گو باشد در زمین و لان نیز گویند

مُغاک
رجوع شود به:دشت مغاکی

[mæɣɒk]، /مَغاک/
از مَغ + اک.
جای گود و عمیق
گودال، گودی، چاله.
پست، بی‌ارزش. گور، زیر خاک. ز هستی نشانست بر آب و خاک..... ز دانش منِش را مکن در مغاک

💡 اگر بر سپهری وگر بر مغاک چو خاکی شوی عاقبت باز خاک

💡 درفشنده شمعیست این جان پاک فتاده درین ژرف جای مغاک

💡 چون لاله آتشین درین تیره مغاک پیداست مرا داغ دل از سینهٔ چاک

💡 زلال حیاتم شد اندر مغاک تپان اوفتادم چو ماهی به خاک