محیا

محیا. [ م َح ْ ] ( ع اِ ) مَحیی ̍. مقابل ممات. حیات: سواء محیاهم و مماتهم ساء مایحکمون.( قرآن 21/45 ). مقابل مرگ. زندگی. ( آنندراج ). محیای و مماتی؛ یعنی زندگانی من و مرگ من. ( ناظم الاطباء ).
در محیا و ممات؛ در زندگی و مرگ. ج، محایا. ( منتهی الارب ). || حیوة؛ زندگانی. ( السامی ). زندگی و وقت یا جائی که زندگی می کنند. ( ناظم الاطباء ). مقابل موت و مرگ: قل ان صلاتی و نسکی و محیای و مماتی للّه رب العالمین. ( قرآن 162/6 )

(مَ ) [ ع. ] (اِ. ) زندگی، حیات.

صورت، رخساره.

( اسم ) چهر. انسان و جز او.

اسم: محیا (دختر) (عربی) (مذهبی و قرآنی) (تلفظ: mahyā) (فارسی: مَحيا) (انگلیسی: mahya)
معنی: زندگی، حیات

💡 چون از محیا آن ستد هر دم حمیائی دهد من از حدق سازم قدح وز جان خود ساغر کنم

💡 ابر رحمت گشت باران ریزبر فرق تو زانک هر کجا باشد محیای توکم نبودحیا

💡 مادرانشان را حیا اندر محیا هیچ نیست لیک بفروشند بهر زرق در احیا حیا