معنی مأکل | لغت یاب

لغت نامه دهخدا

( مآکل ) مآکل. [ م َ ک ِ ] ( ع اِ ) ج ِ مَأکَل. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ). ج ِ مأکل که مصدر میمی است به معنی خوردن و اطلاق این بر مأکول بطریق مجاز است از قبیل اطلاق مصدر بر مفعول چنانکه خلق به معنی مخلوق. ( غیاث ). چیزهای خوردنی و خوردنیها. ( ناظم الاطباء ): شاید که شیر از تشدید و تکلیفی که... بر خود نهاده است و از مآکل و مطاعم لطیف و دلخواه برنبات و میوه خوردن اقتصار کرده عاجز آید و... ( مرزبان نامه ص 224 ). چه او را در مآکل و ملابس و همه حالات به علاءالدین مشتبه بایستی زیست. ( جهانگشای جوینی ).
- مآکل و مشارب؛ خوردنیها و نوشیدنیها. ( ناظم الاطباء ): زاهد کسی باشد که او را به آنچه تعلق به دنیا دارد مانند مآکل و مشارب رغبت نبود. ( اوصاف الاشراف ص 22 ).
- ملابس و مآکل؛ پوشاکها و خوردنیها. ( ناظم الاطباء ).
مأکل. [ م َءْ ک َ ] ( ع اِ ) طعام و خوردنی. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( ناظم الاطباء ). ج، مآکل. ( ناظم الاطباء ). || کسب. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( از ناظم الاطباء ). مکسب. ( ذیل اقرب الموارد ). || خوردنگاه. خوردن جای. ( یادداشت به خط مرحوم دهخدا ).
مأکل. [ م َءْ ک َ ] ( ع مص ) خوردن. ( تاج المصادر بیهقی ) ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ) ( از اقرب الموارد ). اکل. رجوع به اکل شود. || معدوم ساختن و منه الحدیث: الحسد یأکل الایمان کما تأکل النار الحطب. ( منتهی الارب ). فانی و نابود کردن. ( از اقرب الموارد ).