لطام

واژه لطام در زبان عربی، که ریشه اصلی این کلمه محسوب می‌شود، از مصدر لَطَمَ (latama) به معنای ضربه زدن به صورت یا سیلی زدن است. این فعل، در ابتدا، اشاره به عملی فیزیکی و اغلب همراه با شدت و خشونت دارد که بر صورت شخصی وارد می‌شود. در کاربردهای اولیه، لطم به ضربه‌ای گفته می‌شد که با کف دست یا انگشتان بر گونه یا پیشانی وارد می‌آمد. این عمل، بسته به شدت و موقعیت، می‌توانست بیانگر خشم، تنبیه، تحقیر یا حتی ابراز ناراحتی و اندوه باشد. در زبان فارسی نیز، این ریشه لغوی مورد اقتباس قرار گرفته و کلماتی چون لطمه یا لطمه زدن به همین معنای ضربه زدن، خصوصاً به صورت، به کار رفته‌اند. لطمه گاهی به معنای صدمه و آسیب دیدن نیز به کار می‌رود، که نشان‌دهنده انتقال مفهوم از عمل ضربه زدن به نتیجه آن یعنی آسیب است. در هر دو زبان، مفهوم اصلی لطام با یک کنش فیزیکی همراه است که اثر محسوسی بر دریافت‌کننده خود می‌گذارد و جنبه‌ای از خشونت یا شدت را در بر دارد.