لاله گوش

لاله گوش دارای یک سطح داخلی و یک سطح خارجی است. روی اسکلت آن را پوست خیلی نازکی پوشانده است که سخت به اسکلت اتصال دارد؛ بنابراین جایی برای بازشدن پوست وجود ندارد و آبسه های این ناحیه دردناک است ( چون پوست آن به ویژه در جلو محکم به بافت زیر خود چسبیده و قابل جدا شدن نیست ). قسمت پایین لاله گوش، نرمه گوش است و اسکلت غضروفی ندارد. لاله گوش ساختاری غضروفی دارد از این رو سوراخ کردن آن برای کاربردهای آرایشی آسان است. 
قسمتی از لاله گوش که از بالا شروع می شود و پیچ می خورد و به پایین ادامه می یابد تا این که به نرمه می رسد، پیچه ( یا حلزون helix ) گوش نامیده می شود که در واقع همان کناره غضروفی لاله گوش است که روی آن را پوست پوشانده و محیط لاله گوش را دربرگرفته است. در جلوی پیچه و موازی با آن قسمتی به نام درون پیچه ( آنتی هلیکس ) قرار دارد. بخش بالایی درون پیچه دو شاخه دارد که به ساق بالایی و پایینی موسومند. بین این دو ساق حفره مثلثی قرار دارد. زیر ساق تحتانی ( پایینی ) حفره کوچکی به نام پیاله صدفک ( cymba concha ) قرار دارد و در زیر این حفره، حفره بزرگ تری به نام صدفک ( کونکا ) قرار دارد. صدف گوش در واقع همان بخش مرکزی فرورفته لاله گوش است. در جلوی حفره صدفی یک برآمدگی به نام زبانه ( تراگوس ) وجود دارد. در روبروی زبانه و در بالای نرمه گوش یک برآمدگی دیگر به نام زبانه بزرگ ( آنتی تراگوس ) وجود دارد.