عویل.[ ع َ ] ( ع اِمص ) بلندآوازی در گریه و فریاد. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( از ناظم الاطباء ) ( از اقرب الموارد ). عَول. عولة. رجوع به عول و عولة شود:
راست پنداری همی بینم که بازآئی ز مصر
درفکنده در سرای ملحدان ویل و عویل.فرخی.نوحه کنان و موی کنان به زفیر و عویل و ناله می گفتند. ( جهانگشای جوینی ).
(عَ وِ ) [ ع. ] ۱ - (مص ل. ) صدا بلند کردن در گریه و زاری. ۲ - (اِمص. ) شیون و زاری.
۱. فریاد.
۲. بلندآوازی در گریه و ناله.
فریاد، بلند آوا ی درگریه وناله
۱ - ( مصدر ) بلند کردن آواز به گریه و ناله. ۲ - ( اسم ) بلند و آوازی در گریه و ناله.
[ویکی فقه] عَویل به معنای بلند کردن صدا به گریه را گویند.
۱. ↑ مجمع البحرین، واژه «عول».
منبع
فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت علیهم السلام، زیر نظر آیت الله محمود هاشمی شاهرودی، ج۵، ص۵۱۰، برگرفته از مقالهعویل.
...
(اِم
صدا بلند کردن در گریه و زا
شیون و زا
💡 راست پنداری همی بینم که باز آیی ز مصر در فکنده در سرای ملحدان ویل و عویل
💡 به جای بلبل بداد جا زغن و زاغ را نوای صلصل عویل ناله قمری نیاح
💡 جای حیرانی است این ویل و عویل دستها ناشسته از خون قتیل
💡 بادا ولی صدر تو در راحت و نشاط بادا عدوی ملک تو در ناله و عویل
💡 کورکورانه تو در بانگ عویل هر که را یابی همی گردی دخیل