عشوه

( عشوة ) عشوة. [ ع َش ْ وَ ] ( ع اِ ) اسم المرة است از مصدر عَشْو. ( از اقرب الموارد ). رجوع به عشو شود. || تاریکی، یا از اول شب تا ربع آن: مضی من اللیل عشوة. ( از منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ). || کار ناپیدا نمودن و کردن. ( منتهی الارب ): أوطاه عشوة؛ او را بر امری ملتبس و مشتبه واداشت، و آن را هنگامی گویند که به وی از امری سرگردان کننده خبر دهدو یا از امری خبر دهد که دچار گرفتاری گردد. ( از اقرب الموارد ). عِشْوة. عُشْوة. و رجوع به عشوة شود.
عشوة. [ ع ِش ْ وَ / ع ُش ْ وَ ] ( ع اِ ) کار ناپیدا نمودن و کردن. ( منتهی الارب ). مرتکب کاری شدن بدون بیان و بینش. ( از اقرب الموارد ). عَشوة. و رجوع به عَشوةشود. || آتش که در شب از دور دیده شود، وشعله آتش. ( منتهی الارب ). شعله آتش که در شب از دور دیده شود و به قصد آن بروند. ( از اقرب الموارد ).