عاشقی در زبان فارسی به معنای حالتی عمیق و پرشور از دوست داشتن و دلبستگی شدید به کسی یا چیزی است که با احساسات قوی و شورانگیز همراه است. این واژه ریشه در مفهوم عشق دارد و به طور خاص به حالتی اشاره می‌کند که فرد با تمام وجود، قلب و ذهن خود را وقف عشق و محبت نسبت به معشوق یا موضوع عشق می‌کند. عاشقی فراتر از یک دوست داشتن ساده است و شامل احساسات عمیق، تعهد و گاهی حتی فداکاری می‌شود.
در ادبیات فارسی، عاشقی یکی از موضوعات محوری و کهن است که شاعران و نویسندگان زیادی به آن پرداخته‌اند. این مفهوم در شعر و داستان‌های فارسی به معنای عشق رمانتیک و شورانگیز است که گاهی همراه با درد، رنج و دلبستگی شدید نیز توصیف می‌شود.
در زندگی روزمره، این حالت می‌تواند به شکل‌های مختلفی بروز کند؛ از عشق به یک فرد خاص، عشق به خانواده و دوستان، تا عشق به هنر، طبیعت یا حتی یک هدف و آرزو. این حس قوی می‌تواند انگیزه‌بخش فرد باشد و انرژی مثبت و خلاقیت را در او افزایش دهد.
در عرفان ایرانی و اسلامی، این مفهوم به معنای عشق الهی و پیوند روحانی بین انسان و خداوند است. این نوع عاشقی فراتر از عشق زمینی است و به تجربه‌ای معنوی اشاره دارد که در آن عاشق به وحدت با معشوق (خدا) می‌رسد و از تعلقات دنیوی رها می‌شود.