شکفتگی

چند به‌این شکفتگی مسخرهٔ هوس شدن ازگل و لاله عمرهاست خنده به بار می‌رسد

ای رسته از شکفتگی قد و خد تو بر طرف باغ گل، به لب جویبار سرو

صبح شکفتگی ز شفق کم بهاتر است خو کن به گریه، خنده ز گل بی‌وفاتر است

بر سر بود نشیمن گل، از شکفتگی در پای جای خار مدام از گزندگی است

از دانش و شکفتگی و عزم و حزم و خلق در روی و رایت ای بگهر ماه و آفتاب

نصیب نیست مرا از شکفتگی که جهان چو غنچه‌ام ز گلستان ملول می‌آرد